Op zoek naar een aangepaste fiets
We zijn bij Van Raam in Varsseveld. We zoeken een aangepaste fiets voor mijn moeder. Eentje op drie wielen. Omdat ze lichamelijk tegen steeds meer beperkt wordt in haar bewegingsvrijheid.
Ze heeft ontelbare kilometers op haar gewone fiets met pak ‘m beet 3-4-5 versnellingen gereden. Pas jaren na mijn vaders overlijden, ze was toen 76 en haar lichaam begon meer en meer beperkingen op te leveren, ‘mocht’ ze van zichzelf op zijn elektrische fiets verder rijden. Daar heeft ze de afgelopen jaren ook nog 20.000 km mee gereden. Ondersteunde kilometers weliswaar. Maar ook dagelijkse kilometers en dwars door alle seizoenen heen. Door het ouder en beperkter worden minder kilometers dan ze gewend is. Maar alle kilometers zijn haar even lief. “Die bieden me geen oplossing voor mijn zorgen, maar ik voel me er wel lichter door”, aldus mijn lieve moeder. Fietser van Ziel.
Bang dat er geen fiets op de wereld te vinden is waar jij nog mee naar buiten kan.
We zijn dus bij de professionals van Van Raam die weten waar ze het over hebben. Die die noodzaak van mobiel zijn begrijpen als geen ander. Die mijn moeder met haar naam begroeten bij de deur. En het eenvoudig houden: “Wij willen maar één ding, wij willen dat u weer ontspannen fietst”.
En daar nemen ze de tijd voor. De derde fiets die ze mijn moeder tonen doet zijn eer aan, het is een easy rider. En daar zit mijn moeder dan in ene, ontspannen achterover leunend te luisteren naar Jurgen, adviseur van Van Raam.
Ieder nieuw product moet je leren kennen. Je moet durven loslaten om opnieuw vast te kunnen pakken. Jurgen behoedt mijn moeder voor overkill en neemt haar mee in 3-4 eenvoudige stappen van uitleg. En blijft die kalm en vriendelijk herhalen. Hij pakt haar hand vast om te voorkomen dat ze die stuk knijpt op het stuur.
Want mijn moeder is niet alleen heel bang dat ze valt. Ze is vooral heel bang dat er geen fiets op de wereld te vinden is waar zij nog mee naar buiten kan.
Fietser op twee of drie wielen, als je maar ontspannen fietst.
We oefenen buiten op de parkeerplaats. Met op en afstappen, met sturen, met remmen, met voor je uit kijken. En ik vraag me af wat nu eigenlijk het verschil is met mijn lessen bij Wielrenschool? Bar weinig.
Harmen doet niets anders met de welwillende fietser op twee wielen, dan Jurgen doet met de welwillende fietser op drie wielen. Streng maar super lief zijn. Met strengheid dwingt hij focus af. Met zijn onmetelijke geduld en humor houdt hij haar hartslag zo laag mogelijk. Harmen wil iemand (weer) met meer plezier leren wielrennen. Jurgen wil dat mijn moeder (weer) ontspannen op haar fiets zit.
Nou daar kan de gemiddelde wielrenner uitgerust met duur materiaal, kekke pakkies en met focus (om niet te zeggen dwangmatig gericht) op afstand en snelheid nog heel wat van leren.
Wat is het verschil? Aan de les niets. Aan het overwinnen van angsten en spoken niets. Aan het moeten afleren van bepaalde gewoonten ook niets. Aan een wereld op de fiets die zich ontvouwt met iedere meter doorzettingsvermogen ook niet.
Mijn moeder met haar strak gespannen koppie, witte knokkeltjes en voeten die angstvallig de grond blijven zoeken. De easy rider doet weer zijn naam aan. Blijft rank en stevig mijn moeder steun geven. En langzaam blijven haar voeten op de pedalen, heel langzaam groeit haar vertrouwen.
En om dat vertrouwen nog groter te doen worden laat Jurgen haar door de fabriek fietsen. Een parcourtje! Van Raam is een prachtig Nederlands maakbedrijf, waar deze Achterhoekers onmundig trots op zijn. En terecht, het is een wonderschoon product.
Van de weeromstuit laat mijn moeder zich door alle indrukken verleiden begint trapje voor trapje weer te fietsen.
De liefde voor het fietsen in al haar eenvoud
Dit is een blog over de liefde voor het fietsen. De liefde voor het fietsen van mijn moeder, van Van Raam, van Wielrenschool en van alle mensen die ik de afgelopen jaren heb mogen ontmoeten die fietsen voor zichzelf. En tegen alle beperkingen van lijf en leden in. Op twee of drie wielen of met één of twee trappers. Omdat ze er zo ontiegelijk gelukkig van worden.
Dit gaat over de liefde voor het fietsen in al haar eenvoud: diep verankerd in de ziel omdat je dood ongelukkig wordt als je niet naar buiten kunt.
Zo’n grote liefde dat de acceptatie van de driewieler ondergeschikt raakt aan de wil om te kunnen fietsen. Om zelfstandig en mobiel te kunnen zijn. Want, reality check, zo geeft Jurgen een aantal keer aan: niemand, echt niemand koopt vrijwillig een driewieler. Dat doe je alleen als je ergens in beperkt wordt.
Nog even dit
Bovenste beste Belastingdienst: als zo overduidelijk is dat een beperking je dwingt tot een aangepaste fiets, dan is dat een product tegen 6% btw hè. Dan dien je dat zo laagdrempelig mogelijk aan te bieden. En slaat het doorberekenen van het hoge btw tarief nergens op.
Bovenste beste mede fietsers: laten we elkaar vooral in het voorbij gaan met een grote grijns aankijken en de ruimte gunnen. Want op twee of drie wielen: het feit dát je fietst is vele malen relevanter dan wat er aan wielen onder je kont zit.
De Easy Rider
