Statenleden, kies een saaie senator!
Jarenlang is geroepen om afschaffing van de Eerste Kamer, een ‘vermolmd’ instituut, niet direct maar getrapt gekozen, waarin wegdommelende oude mannen onzichtbaar werk verrichten. Wat moesten we ermee?
Dat de Eerste Kamer zo’n beetje de enige politieke plek is waar reflectie belangrijker is dan reactie, en politieke incidenten herkend worden voor wat ze zijn – het liet vooral zien hoe archaïsch het instituut was. Aldus de critici.
Ik ben benieuwd hoe die critici, vaak van progressieve snit, er nu over denken. Gezien het kortetermijngeheugen en de opportunistische inslag van de meesten, zullen ze nu vast blij zijn met de bedaagde heren en dames van de overkant. Nog een paar maanden kan de Senaat tegenover het kabinet zijn tanden laat zien; en heeft zichzelf daarmee in één klap in de schijnwerpers geplaatst.
Tot de Provinciale Statenverkiezingen van 2 maart vindt het kabinet een Eerste Kamer tegenover zich waarin het geen politieke meerderheid heeft. Daarna, als de statenleden in juni de samenstelling van de Eerste Kamer bepalen, zou dat weleens anders kunnen zijn.
Dat de politieke samenstelling van de Eerste Kamer verandert, hoort bij de manier waarop onze democratie is georganiseerd. Dat de Senaat wordt bevolkt door bewoners die niet gebonden zijn aan het regeerakkoord en op een autonome manier wetten kunnen beoordelen, hoort daar ook bij.
Senatoren zijn, in tegenstelling tot Tweede Kamerleden, weinig verpolitiekt. Dat is hun kracht en hun waarde. Het zou dan ook reuzejammer zijn als de Eerste Kamer een politieke spiegel zou worden van de Tweede. Dan verliest hij zijn nut, en raakt de democratie een instituut kwijt dat op een betrokken manier afstand neemt van het dagelijkse politieke spel.
In de Eerste Kamer horen mensen thuis die op een integere manier wetgeving interpreteren en corrigeren, en zich vooral niet laten leiden door politieke modes. Ze ontlenen hun bestaansrecht aan degelijke argumenten; niet aan flitsende camera’s of vette quotes.
Laten statenleden daarom senatoren kiezen die hun saaie imago koesteren, en hun werk het liefst achter de schermen doen. Ze zouden er de samenleving een grote dienst mee bewijzen.
